กลับมาแล้วค่ะ"
น้ำเสียงเรียบๆของเด็กสาวมืดมนเอ่ยตามธรรมเนียม
"อะไรกันเนี่ยโทโมโกะ ทำไมลูกถึงกลับดึกจัง โทรไปก็ปิดเครื่องด้วย!?"
ผู้เป็นแม่ที่ได้ยินก็รีบเดินมาต่อว่าถึงหน้าประตูด้วยความโมโหและเป็นห่วง เสียงต่อว่านั้นดังไปถึงห้องรับแขกที่มีเด็กหนุ่มอีกคนนั่งอยู่
"ก..ก็เผอิญว่าไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนมา แล้วก็เผอิญว่าแบตมือถือหมด..."
เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ในห้องถึงกับส่ายหัวไปมา ใช่ เขารู้ดีว่าเธอกำลังโกหก
"จะเที่ยวเล่นอะไรก็ให้มันมีขอบเขตกันหน่อยสิ! คิดว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!?" แม่ของเธอตะคอกใส่พร้อมกับชี้นิ้วไปยังนาฬิกาซึ่งตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่งซึ่งมันไม่ใช่เรื่องเลยที่เธอจะกลับมาเอาป่านนี้
"ข..ขอโทษค่ะ.."
"...เฮ้อ..เอาเถอะ รีบมาเดี๋ยวแม่ไปอุ่นอาหารให้ รีบไปอาบน้ำซะนะ"
ร่างเล็กพยักหน้ารับก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ และในตอนนั้นเด็กหนุ่มก็เหลือบไปเข้า ระหว่างทางที่เธอเดินผ่านมา
...สีหน้าที่แปลกไปของหล่อน
มันก็ไม่ได้ถึงขั้นว่าแปลกประหลาด แต่มันรู้สึกไม่ปกติอย่างที่เคยเป็น เด็กหนุ่มชะงักไปพักหนึ่งก่อนจะสะบัดความคิดออกจากหัว
....คงคิดไปเองล่ะมั้ง....
เด็กสาวกระแทกประตูห้องน้ำปิดอย่างรุนแรง เธอสาวเท้าและหยุดอยู่ตรงหน้ากระจก ก่อนที่จะค่อยๆปลดกระดุมชุดนักเรียนออกมา และมองดูผิวซีดๆของตนที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อตัวนั้น
มีรอยช้ำสีแดงอยู่หลายรอยด้วยกันประทับอยู่บริเวณคอมาจนถึงเนินอก มีหนำซ้ำยังมีรอยฟันของใครบางคนด้วย มันลึกพอควร ลึกจนทำให้มีเลือดไหลซิบได้ เธอพยายามจับแผลนั่นอย่างเบามือแต่มันก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ดี แล้วความเจ็บปวดนั่นก็ทำให้สีหน้าของเธอเปลี่ยนจากความเศร้าเป็นความพิโรธแทน
"ชิ!" เด็กสาวกัดฟันกรอดด้วยความโมโห หลังจากได้มองรอยเหล่านั้นจากในกระจก
....ไอ้เวรนั่น! มันคิดว่ามันเป็นใครกัน! ถึงได้กัดฉันแบบนี้!! แวมไพร์เรอะ!!?....
โทโมโกะทิ้งกำปั้นลงที่อ่างล่างน้ำด้วยความโกรธเกรี้ยวพลางกับมองดูตัวเองในกระจกที่กำลังโกรธจนแทบจะทนไม่ไหว โกรธมากซะจน...
อยากจะทำลายอะไรบางอย่างขึ้นมา
"..ม..ไม่ได้ๆ" เธอพยายามเรียกสติตัวเองกลับคืนมาก่อนที่จะไถลลึกลงไปมากกว่านี้ แล้วไปอาบน้ำจริงๆเสียที
และหลังจากนั้นเธอก็จัดการใช้พลาสเตอร์แปะปิดรอยฟันของคนบางคน แล้วออกมาทานมื้อเย็นที่ค่อนข้างจะดึกด้วยสีหน้าปกติ และถ้าแม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นที่คอ เธอก็จะพยายามสรรหาคำตอบที่ดีที่สุดเพื่อไม่ให้แม่ของเธอสงสัย โชคดีที่แม่เข้าห้องนอนไปแล้ว ตอนนี้เหลือแค่เธอเพียงคนเดียวที่อยู่ห้องรับแขก ว่าแล้วเธอก้มหน้าก้มตาทานมื้อเย็นคนเดียวเงียบๆ
หลังจากทานมื้อเย็นที่ค่อนข้างดึกเสร็จ โทโมโกะก็ตั้งใจเดินกลับห้องตนไป แต่ในระหว่างนั้นเองเด็กหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องของเขาพอดิบพอดี
ดวงตาสีเขียวมรกตของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ รีบใช้มือปกปิดพลาสเตอร์ทันที ก่อนที่จะทำทีเดินสวนกันไปอย่างปกติโดยที่เขาไม่ทันได้สังเกต
....ไม่ได้....
....ยังไงก็จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด....