เห็นช่วงนี้หลายคนอยู่ในช่วงสอบและอาจเครียด จึงอยากพูดเรื่องขีดจำกัดความสามารถให้ฟัง ตั้งแต่มายด์เรียนวิศวะที่ญี่ปุ่น มายด์แทบจะร้องไห้ทุกวัน บางวันก็ไม่ได้นอน ต้องอยู่ในสังคมที่เด็กนั่งคำนวณทั้งวัน อยู่ร่วมกับเด็กที่แก้คิวบิคได้ภายใน1นาที(เห็นมากับตา) มายด์กดดันว่าตัวเองไม่เก่งเท่าพวกเค้า แถมอุปสรรคเรื่องภาษาก็มาก ยอมให้เค้ามองว่าเป็นเด็กต่างชาติที่ไร้ความสามารถมาตลอด แม้แต่อาจารย์ก็ค่อนข้างผิดหวังกับมายด์ จนวันนี้...มายด์ได้รับคำชมคนเดียวจากบรรดาเด็กทั้งหมด ว่าทำพรีเซนต์โปรเจคออกมาได้ดีมาก อาจารย์เอ่ยปากว่า"คุณทำได้ดีทีเดียว ผมอยากได้คุณมาช่วยเขียนงานวิจัยของผมเป็นภาษาอังกฤษ คงง่ายสำหรับคุณใช่มั้ย" คือน้ำตาแทบไหล มันตื้นตันบอกไม่ถูก รู้เลยว่าที่ผ่านมาความกดดันมันทำให้เราหลุดจากขีดจำกัดความสามารถของตัวเอง อยากบอกว่าน้องๆที่ยังได้เรียนเป็นภาษาไทย(หรืออังกฤษ) ถือว่าน้องโชคดีแล้ว ที่ไม่ต้องเจอภาษาญี่ปุ่นแบบพี่ ทำให้เต็มที่เถอะ งัดความสามารถออกมา เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเราจะทำได้ดีแค่ไหนจนวันที่เราชนะตัวเอง เราไม่จำเป็นต้องแข่งกับใคร แต่แค่ต้องข้ามจุดที่ใครจำกัดว่าเราทำไม่ได้ อาจใช้เวลาแต่แค่ไม่ยอมแพ้ เรื่องที่ยากแค่ไหน ถ้าเราใช้เวลากับมัน ก็จะง่ายขึ้นทีละนิด มายด์ใช้เวลาเกือบ2เดือนกว่าเขาจะยอมรับในตัวมายด์ เป็นกำลังใจให้ทุกคนสู้ต่อไปนะคะ