“ร้อนชะมัดยาดเลย”ชายหนุ่มวัย20ผู้มีศักดิ์เป็นเจ้าชายบ่นขึ้นมา ปล่อยให้เส้นผมสีดำของตนเองปลิวปรกหน้าปรกตาต่อไปเมื่อมันต้องกับลม แสงแดดยามเย็นของวันนี้ไม่ทำให้อารมณ์ดีสักเท่าไหร่นัก
น็อคทิสบ่นขึ้นมาเมื่อรถเข้าสู่เขตตัวเมือง ผู้เป็นคนขับหลิ่วตา รู้ทันทันทีว่าอีกคนต้องการอะไร
“ใช่ๆ! วันนี้มันร้อนสุดยอดไปเลย นี่! พักโรงแรมกันเถอะนะวันนี้ จะตากแอร์ให้สบายไปเลย!”ถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินเสียงสนับสนุนอันแสนร่าเริงจากคนนั่งข้างๆตน
พรอมพ์โตมักจะเห็นดีเห็นงามไปเสียทุกเรื่องแบบนี้แหละ
เขาชินแล้ว
“พรอมพ์โต! ดูเงินพวกเราด้วยว่ามันเหลือเท่าไหร่กัน!”ตามมาด้วยเสียงบ่นจากกลาดิโอลัสคนเดิม ทำเอาเจ้าเด็กร่าเริงนี่ถึงกับหูหางตกอย่างทุกที
“ก็น็อคอยากนอนที่ดีๆนี่นา ฉันเองก็อยากนอนด้วยนี่..”บ่นอุบอิบตามประสาคนถูกขัดใจ ได้ยินดังนั้น อิคนิสจึงตบไฟเลี้ยวไปยังลานจอดรถของโรงแรม ได้ยินเสียงถอนหายใจจากคนที่นั่งข้างหลังอย่างเนือยๆ
“ตามใจอีกแล้วนะอิคนิส เพราะแบบนี้ไงทั้งน็อคและเจ้าพรอมพ์โตนี่ถึงเสียนิสัย”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเช็คมาแล้ว พวกเรายังมีเงินเหลือเฟือ นอนสักคืนก็ไม่เป็นอะไรหรอก”ดับเครื่องยนต์ก่อนจะดันแว่นหันมามองเจ้าเด็กสองคน
“เพราะยังไงซะพรุ่งนี้ก็ต้องไปลำบากตั้งแคมป์นอนข้างนอกอยู่แล้ว ถึงว่าให้สบายซักคืนนึงก็พอ”สิ้นคำพูด ทั้งสองถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้ว่า ‘ลำบาก’ ที่ว่ามันลำบากขนาดไหน
ต้องจัดการปิศาจ หาของไปขาย สร้างเงินให้ตัวเอง ตั้งแคมป์เล็กๆกลางป่ากลางเขา หนำซ้ำพวกปิศาจตอนกลางคืนยังดุร้ายต้องผลัดเวรกันมาดูแลเสียอีก
“อ-อื้ม! เรื่องของพรุ่งนี้ก็เป็นของเรื่องพรุ่งนี้ละกัน วันนี้ก็มาพักให้เต็มทีไปเลยเถอะ!”แล้วเจ้าโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ประจำกลุ่มก็ฟื้นตัวเองจากอารมณ์หม่นมาได้อย่างรวดเร็ว รีบเปิดประตูกระโดดโลดเต้นเข้าไปข้างในโรงแรมเพื่อจองห้องพักทันที
อีกสามคนมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูรถตามลงไป เห็นหน้าตื่นๆจากคนที่นำมาก่อนตรงเค้าท์เตอร์ น็อคทิสก็ได้แต่เลิ่กคิ้วถาม
“มีอะไรพรอมพ์โต ?”
“คือว่าห้องพักน่ะ มีสองเตียงแต่เป็นเตียงเดี่ยวทั้งคู่เลย ราคาถูกก็จริงแต่เหมือนว่าจะต้องเปิดสองห้องล่ะ”
“อืม ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่ ก็แยกไปสิ”ตัดบทอย่างเรียบง่ายก่อนจะหันไปจองห้องกับพนักงานที่โรงแรมแทน ได้ยินเสียงบ่นหงุงหงิงจากเพื่อนตนว่าอยากนอนด้วยกันสี่คนจะได้สนุกสนานเฮฮา แต่ก็ยักไหล่ด้วยความไม่ใส่ใจ
“พรอมพ์โต เดี๋ยวนายมานอนกับฉั–”
“เอ้าๆ! เดี๋ยวฉันนอนห้องเดียวกันกับน็อคเอง”กลาดิโอลัสโพล่งขึ้นตัดหน้า เจ้าของกลุ่มผมสีดำขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างงุนงง เพราะปกติเขาและพรอมพ์โตมักจะค้างคืนเต้นท์เดียวกันเสมอแท้ๆ แต่ก็โดนคนรูปร่างสูงใหญ่พูดนำไว้ก่อน
“อยากคุยพวกเรื่องทฤษฎีดาบอะไรด้วยหน่อยน่ะ”
“อีกแล้วเหรอ..”บ่นออกมาอย่างเนือยๆ แต่ก็ยอมส่งกุญแจอีกดอกให้อิคนิสที่ยืนรออยู่ด้านซ้ายมือ
“ถ้างั้นวันนี้ก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนละกัน พรุ่งนี้เช้าค่อยออกเดินทางกันต่อ”เจ้าของใบหน้าคมที่มีแว่นสวมไว้กล่าว ก่อนจะหมุนตัวเดินนำไปทันที
“เย้! ได้อาบน้ำล่ะ! จะได้อาบน้ำแล้ว!!”พรอมพ์โตส่งเสียงดังน่าหนวกหูเหมือนเดิมก่อนจะรีบวิ่งตามคนที่อายุเยอะกว่าตนไม่กี่ปีไป กลาดิโอลัสยักไหล่ก่อนจะเดินนำน็อคทิสไปอีกห้องเช่นกัน ปล่อยให้เจ้าตัวหาวหวอดตามหลังห่างจากตนไม่กี่ก้าว
H E A D S T R O N G
“จะอาบน้ำก่อนไหม ?”
“โอเค!”พูดเสร็จก็รีบคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป อิคนิสมองตามอีกคนก่อนจะทรุดนั่งลงบนเตียง นวดไหล่ตัวเองเล็กน้อยพอให้ผ่อนคลาย ถอดถุงมือตนออกแล้วพับเก็บวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงดีๆ คว้ารีโมตมาเปิดโทรทัศน์เปลี่ยนไปช่องนู้นนี้
เมื่อไม่เห็นว่ามีอะไรน่าสนใจก็ปิดมันลง ถอดเสื้อคลุมออกแล้วเดินไปแขวนไว้กับพนักโซฟาในห้อง ได้ยินเสียงฮัมเพลงดังออกมาจากห้องน้ำเบาๆ
“อารมณ์ดีจริงนะ..”พึมพำเล็กน้อย ถอดแว่นออกมานวดขมับเบาๆก่อนจะสวมแว่นกลับคืน ได้ยินเสียงเปิดประตูออกพร้อมร่างของเพื่อนร่วมห้องที่เดินฮัมเพลงออกมาทั้งๆที่ทั้งกายยังมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวปกปิดไว้
“รีบแต่งตัวให้ดีๆซะก่อนที่จะเป็นหวัด”บอกเจ้าตัวไปทั้งๆที่เหมือนจะไม่ตั้งใจฟัง เส้นผมสีบลอนด์ที่มักจะเซตให้ตั้งตกลู่ลงมาปิดข้างแก้มเพราะโดนน้ำ
มองดวงตาสีฟ้าที่หลับพริ้มนอนรับความเย็นจากเครื่องปรับอากาศสบายใจเฉิบ อิคนิสเลียริมฝีปากที่แตกแห้งของตน ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนออกพอคลายความร้อน
สาวเท้าเข้าไปหาอีกคนที่ยังคงนอนหลับตาไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะวางมือทาบทับลงไปบริเวณข้างหน้า
คิ้วสีเดียวกับกลุ่มผมขมวดเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ว่าเตียงยวบยาบลงตามน้ำหนัก ทันทีที่ลืมตาของตนขึ้นมาก็ถึงกับชะงักเมื่อเห็นหน้าของอิคนิสในระยะประชิดโดยไม่ทันตั้งตัว
“อ-อะไรของคุ–!!”ยังไม่ทันได้โวยวายด้วยความตกใจ ริมฝีปากก็ถูกปิดด้วยฝ่ามือหนาที่ไร้ซึ่งถุงมือ พรอมพ์โตเบิกตากว้าง มองอีกคนที่โน้มลงมากระซิบที่ข้างหู
“ทำไหม ?”
โจโคโบะมารับแล้ว!
H E A D S T R O N G
“ฮ—ฮัดชิ้ว!!”
“โฮ่ยๆไอ้หนู ไม่ใช่ว่าเป็นหวัดหรอกนะ?”กลาดิโอลัสว่าพลางเหล่มองคนที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มซึ่งกำลังจามทำจมูกแดง
“..ดูท่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ ฮัดชิ้ว!”
“อย่าหันมาจามทางนี้สิฟะ!”
“เอ้า ทิชชู่”เจ้าของกรอบแว่นสีดำส่งทิชชู่ให้อีกคนที่ยอมรับไปแต่โดยดีแต่ก็ยังไม่ยอมมองหน้าคล้ายโกรธอยู่เนืองๆ
“แมลงกัดงั้นเหรอ พรอมพ์โต”
“หือ ? จะไปกัดได้ยังไงล่ะน็อค ก็เมื่อคืนนอนโรงแรมนี่นา”ว่าพลางหันไปถามกลับอย่างสงสัย พอเห