บ่นค่ะ ยาวด้วย แค่อยากระบายเพราะคิดว่าเก็บเอาไว้จะยิ่งเครียดแล้วจะระเบิดออกมา ไม่ต้องอ่านก็ได้ค่ะ
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
จริง ๆ มันคงเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์อยู่แล้ว ที่มักจะมีการเอารัดเอาเปรียบกันเพียงแต่จะมากหรือน้อยนั้นขึ้นอยู่กับสามัญสำนึกของแต่ละคน ยิ่งพอเข้าสู่โลกการทำงานที่ต้องเจอคนร้อยพ่อพันแม่ เติบโตมาในสภาพแวดล้อมและสังคมที่ต่างกันทำให้ความคิดความอ่าน รวมถึงความรับผิดชอบนั้นมากน้อยแตกต่างกันไป
ส่วนตัวเราพูดเลยว่าตัวเองไม่ใช่คนเก่ง แค่ทำได้ดีกว่ามาตรฐานนิดหน่อยและอยากเป็นคนเก่งเลยพยายามอะไรหลาย ๆ เพราะส่วนหนึ่งเรามีปมว่าคนรอบตัวเรามีแต่คนเก่ง ๆ แล้วรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่ากว่า อยากจะเป็นให้ได้แบบคนรอบตัว แล้วก็เป็นคนมีความรับผิดชอบในระดับหนึ่งซึ่งเรื่องนี้ต้องขอบคุณครอบครัว เพื่อนและคุณครูอาจารย์ทั้งหลายที่ช่วยหล่อหลอมเราขึ้นมา
แต่บางครั้งก็รู้สึกว่าพอเป็นคนที่พอจะทำได้ทุกอย่างและเป็นคนมีความรับผิดชอบก็กลายเป็นโดนเอาเปรียบ ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมารู้สึกมาก คือเราโดนโยนงานที่เกือบจะไม่ทันเดดไลน์และถ้าพลาดจะโดนลูกค้ายกเลิกโปรเจ็คให้มาช่วยทำทั้งที่เหลือเวลาอีกแค่วันครึ่ง
ซึ่งต้นเหตุนั้นมาจากเมเนเจอร์คนนึงในออฟฟิศที่ไร้ความรับผิดชอบ ที่จริงเค้าก็สามารถทำได้นะ แต่แค่ไม่ทำ วัน ๆ เอาเวลาไปทำเรื่องไร้สาระและอวดเบ่งใส่คนในส่วนตัวเอง
เราโดนให้แปลงานจำนวนมากและต้องเสร็จภายในวันเดียวเพราะอีกครึ่งวันที่เหลือต้องเอาไว้ให้คุณเมเนเจอร์นั้นทำงานต่อในขั้นตอนสุดท้าย จำนวนที่เยอะขนาดนั้นตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้กลับบ้านด้วยซ้ำ แล้วสรุปว่าเวลาหนึ่งวันที่ควรจะได้มาแปลงานก็เสียไปครึ่งวันฟรี ๆ เพราะนายให้เข้าไปเรียนขั้นตอนการทำงานส่วนนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ(เพราะเค้าไม่หวังกับคุณเมเนเจอร์ เค้าคิดว่าถ้าเราทำได้เค้าจะโอนงานนี้มาให้เราทำ) จนสุดท้ายหลุดออกมาจากห้องประชุมได้ก็กลับมานั่งแปลงานที่ยังไม่เสร็จ ส่วนคุณเมเนเจอร์ที่ออกมาจากห้องประชุมหลังเราก็กลับบ้านไปทั้งอย่างนั้น คืองานส่วนคุณยังไม่เสร็จแต่กลับบ้าน บอกว่ามีเวลาพรุ่งนี้อีกค่อยมาทำต่อก็ได้? แล้วสรุปยังไงรู้มั้ย มาตอนเช้าเค้าไปพูดกับนายว่างานขั้นตอนสุดท้ายนี้อาจจะเสร็จไม่ทันเดดไลน์ลูกค้า อืม กล้าพูดเนอะ
มันจะไม่เป็นแบบนี้เลยถ้าคุณลงมือตั้งแต่แรก ไม่หมักเอาไว้แล้วเอามาทำตอนอาทิตย์สุดท้ายของเดือน ข้อมูลถูกส่งมาตั้งแต่ต้นเดือนที่แล้วแต่เพิ่งสามารถส่งให้ลูกค้าได้วันศุกร์ที่ผ่านมา คุณมีเวลาตั้งมากมายที่จะประเมินได้ว่าตัวเองทำทันหรือไม่ ถ้าไม่ทันจะหาทางแก้ไขยังไง ซึ่งทางนายก็อนุญาตให้คุณเอาคนจากแผนกอื่นมาช่วยได้ แต่กว่าจะได้เริ่มน่ะเหรอ ใกล้สิ้นเดือนที่แล้ว หนึ่งเดือนมีเวลาทำงานประมาณ 20 วันแต่ไม่สามารถจัดการแบ่งเวลาให้มีประสิทธิภาพได้ แสดงว่าตัวคุณมันไร้ความสามารถ
สุดท้ายเมื่อวันพฤหัสเราก็ระเบิดลง ยังไม่ได้ด่าใส่หน้าตรง ๆ หรอกแต่โวยวายเสียงดังมากหน้าห้องประชุมที่เค้าอยู่ เจ้าตัวก็คงได้ยินแหละเพราะพอเราเข้าไปในห้องประชุมทุกคนดูอ้ำอึ้งมาก
มันไม่ใช่ความผิดของใครในออฟฟิศเลยนอกจากตัวเค้าคนเดียว แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไร ไม่ทันก็ไม่ทัน ช่างแม่ง
วันจันทร์นี้นายใหญ่จะเข้าออฟฟิศไม่รู้จะมีเรียกเข้าห้องเย็นรึเปล่า ได้แต่หวังว่าเค้าจะลงโทษอะไรบ้างแต่ก็คงไม่ ออฟฟิศนี้ดูจะเกรงใจกันจนไร้สาระ จนคนผิดไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว
สุดท้ายก็ต้องขอบคุณทุกคนในออฟฟิศที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับงานนี้แต่สุดท้ายก็สละเวลามาช่วยเราแปลงานจนทำให้เรากลับบ้านได้ในคืนวันพฤหัส
ก็ได้แต่เศร้าใจว่าบางครั้งการเป็นคนมีความรับผิดชอบก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรนอกจากโดนคนไร้ความรับผิดชอบเอาเปรียบตลอดเวลาเท่านั้น