ยิ่งกว่าเข็ด ใจจะขาดจริงๆ !!! ระหว่างขายของ พอไม้แขวนว่าง ก็จัดการหยิบเอาผ้าในกล่องขึ้นแขวนต่ออีก แค่ระยะเวลาเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ที่ก้มลงหยิบผ้าแล้วจัดใส่ไม้แขวนเสื้อ หันมามองไดกิ ซึ่งตะกี้ยังอยู่ข้างๆแม่ ไม่มี !!! ใจหายวูบ ตัวชา ร้องเสียงหลงหาลูก(เพราะคราวก่อน เค้าวิ่งออกไปเกือบสุดเขตตลาดนัด ดีที่ตอนนั้นวิ่งไปจับได้ทัน) รีบวิ่งไปหาที่บ้านบอล ไม่มีอีก ก็วิ่งไปหาที่แอโรบิก วิ่งกลับเข้ามาในตลาด ปากก็ร้องเรียกลูกจนลืมตัว ซ้ำแล้วซ้ำอีก "ไดกิ ไดกิ ใครเห็นเจ้าตัวเล็กบ้างๆๆๆๆ" ร้านกาแฟบอกว่าเมื่อกี้เห็นไดกิวิ่งกลับไปยืนหน้าร้านตัวเอง แม่ก็รีบวิ่งกลับมา ไม่มี แทบใจจะขาด น้องอีกคนตะโกนบอก "อยู่นั่นๆ ยืนอยู่หน้าร้านน้ำมะพร้าว" (เจ้าประจำที่ไดกิชอบไปซื้อกิน) คุณพระคุณเจ้า ความรู้สึกใจจะขาดเป็นยังไงเข็ดจริงๆ สัญญากับตัวเอง ต่อไปจะระวังให้มากที่สุด ระวังให้มากกว่านี้อีกร้อยๆพันๆเท่า TT รู้สึกผิดจริงๆ ทั้งจูบทั้งกอดลูก ตีมือด้วยหนึ่งที "ลูกต้องอยู่กับแม่นะ อย่าไปไหนอีกนะ" จูบๆๆๆๆๆ เหงื่อไดกิอร่อยที่สุดในโลก ฮือๆๆๆๆๆ