ตอนที่ 3 : SF Hansol x Yuta - Bad Bodyguard #คุณหนูทูนหัวฮันตะView : 332 , : 100% / 2 vote(s)
10 มิ.ย. 59
ตอนก่อนหน้า
หน้าหลักนิยาย
บันทึก Favorite
ตอนถัดไป
ขนาดตัวอักษร
เพิ่มขนาด
ลดขนาด
Bad Bodyguard
Paring : Hansol x Yuta
Category : PG
Author : @Johnnii_MAMA
Tag : #คุณหนูทูนหัวฮันตะ
Cre. I love YUTA , Can't stop loving
“ฮันซล....”
“จีฮันซล!!!...”
“จี.. ฮัน... ซล !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงเล็กๆตะโกนลั่นไปทั้งคฤหาสน์สไตล์ญี่ปุ่นด้วยความหัวเสีย นั่นเป็นเหมือนสัญญาณเตือนภัยของเหล่าบอดีการ์ดรับใช้ทั้งหมดว่าไม่ควรเข้าไปยุ่ง ปล่อยให้เจ้าของชื่อซวยไปคนเดียวเงียบๆ
ที่แห่งนี้คือคฤหาสน์หรูหราของแก๊งค์มาเฟียชาวญี่ปุ่น นากาโมโตะ ฮิโรชิ สืบทอดตระกูลมาเฟียเก่าแก่ที่กว้างขวางไปทั้งแถบคันไซ มีศูนย์กลางอยู่ที่จังหวัดโอซากาประเทศญี่ปุ่น นากาโมโตะ ฮิโรชิแต่งงานกับภรรยาชาวเกาหลี ซอยองเจ มีผู้สืบทอดตระกูลทั้งหมดสองคนคือ ซอยองโฮ ลูกชายคนโตที่ฝ่ายสามีให้เกียรติใช้นามสกุลสืบทอดตระกูลของภรรยา และนากาโมโตะ ยูตะ สองพี่น้องผู้ซึ่งบุคลิกนิสัยใจคอแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง คนพี่หล่อเหลา สุขุม เยือกเย็นและเงียบสงบราวกับท้องนภายามค่ำคืน แต่คนน้องสดใสร่าเริง ซุกซน และงดงามราวกับซากุระแรกของฤดู
...ตัวป่วนของบ้านจนทุกคนต้องเหนื่อยไปตามๆ กัน
“ครับ!...มาแล้วครับคุณหนู” บอดีการ์ดร่างสูงวิ่งกระหืดกระหอบมาจากในครัวพร้อมทั้งอุปกรณ์ทำครัวบางชิ้นที่ถือติดมือมาด้วย
จีฮันซล บอดีการ์ดหนุ่มรูปหล่อชาวเกาหลีที่ซอยองเจรับมาอุปการะตั้งแต่เด็กเพราะเด็กผู้ชายตัวน้อยน่ารักอาสาช่วยเธอหากระเป๋าสตางค์ที่หล่นหายในตลาด ถามไถ่ที่มาพบว่าเด็กน้อยโตมากับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หลังจากที่เธอย้ายมาตั้งหลักแหล่งตามสามีที่ญี่ปุ่นจึงพาฮันซลมาด้วย
“หายไปไหนมาเนี่ย เรียกตั้งนานจนเจ็บคอหมดแล้วนะ!” หนุ่มน้อยลูกครึ่งตีหน้างองุ้มอย่างเอาแต่ใจตามปกติของเจ้าตัว คิ้วเรียวขมวดเป็นปมด้วยความขัดใจ สองแขนเท้าสะเอวเอาเรื่อง
“ก็คุณหนูใช้ผมไปทำทาโกะยากิให้ไม่ใช่เหรอครับ” ...เมื่อสิบนาทีที่แล้วเท่านั้นเอง
“ไม่อยากกินแล้ว รอนาน เอาไปทิ้งให้หมดเลย”
“แต่คุณหนูครับ...” ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ยัยคุณหนูมาเฟียเอาแต่ใจนี่แผลงฤทธิ์ใส่เขารอบที่เท่าไหร่ของวันก็จำไม่ได้ ตั้งแต่รู้จักกันมาเกือบๆ สิบปี ไม่มีวันไหนที่จะญาติดีกันเลยสักวัน ถ้าไม่ใช่ว่ายองเจมีพระคุณท่วมหัวเขาจะเตะให้ตัวเล็กๆ นั่นหักครึ่งไปเลยให้ตายสิ
“อยากไปเดินเล่นนัมบะ ให้เวลาห้านาที!” หลังจากสิ้นคำสั่งเด็ดขาดของคุณหนูทูนหัวแล้วฮันซลก็ได้แต่ถอนหายใจสงบสติอารมณ์ฝากครัวไว้ให้แม่บ้านช่วยเก็บกวาดและถือกล่องทาโกะยากิที่ตัวเองเพิ่งทำเสร็จร้อนๆมาด้วย
“เอามาด้วยทำไมเนี่ย?” ยูตะเอ่ยถามหลังจากที่นั่งเล่นมือถือไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่บนรถแล้วได้กลิ่นเย้ายวนชวนหิว แต่กินไม่ได้หรอก! เสียฟอร์มหมด
“ผมจะเอาไปให้เด็กยากจนแถวๆนั้นครับ คนที่เขาไม่มีโอกาสกินของดีๆแบบนี้มีเยอะแยะ เอาทิ้งไปก็เสียของ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยเน้นย้ำราวกับจะสั่งสอนคุณหนูคนเก่ง คิ้วบางกระตุกฉับ ยิ่งเห็นอีกคนเลิกคิ้วใส่อย่างเอือมๆแล้วทำเฉไฉมองไปทางอื่นยิ่งรู้สึกอยากบีบคอทิ้งนัก!
...อิตาบอดี้การ์ดหุ่นยนต์นี่ เหมือนจะสุภาพกับทุกคน แต่อยู่กับเขาแล้วกวนโอ๊ยแถมชอบขัดใจเป็นบ้า อย่าคิดว่าเป็นลูกรักของคุณแม่แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรนายนะ! หนอย...
“คุณหนูสนใจจะดูอะไรเป็นพิเศษไหมครับ...” ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองกระจกถามคนด้านหลัง พลางเมียงมองหาที่จอดรถ
“นายจะไปไหนล่ะ ไหนบอกจะเอาทาโกะไปให้เด็กๆ ก็ไปสิ..” ใบหน้าน้อยเชิดขึ้น ลอยหน้าลอยตาอย่างเป็นต่อ
...นั่นไง ถ้าไม่มีจุดหมายแบบนี้แสดงว่ายัยคุณหนูเปี๊ยกนี่ตั้งใจแกล้งให้เขาพาออกจากบ้านมาเฉยๆ
“แน่ใจนะครับ?” ถามให้อีกคนยืนยันให้หนักแน่นกว่านี้ การทำงานกับคุณหนูจอมเอาแต่ใจของเขาต้องตามใจแบบเรียลไทม์ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด วินาทีนี้บอกเขาว่าหิว ให้หาอะไรให้กิน อีกห้านาทีไล่ให้เขาเอาอาหารไปเททิ้ง ฮันซลเคยคิดเล่นๆว่าถ้าทำหน้าที่นี้ไปอีกสักสี่ห้าปีเขาต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ
“แน่สิ! เห็นฉันเป็นคนยังไง?” ดวงตากลมถลึงมองพร้อมเบ้ปากคว่ำเอาเรื่อง
คุณหนูน้อยของตระกูลนากาโมโตะเนี่ยน่ะเหรอ?....
เป็นคนเอาแต่ใจที่สุดในโลก ขี้วีน ขี้เหวี่ยง ขี้หงุดหงิด ไม่เห็นใจคนอื่น ฟุ่มเฟือย สร้างความเดือดร้อน สับสน เอาแต่ใจ เอาแต่ใจ เอาแต่ชิบหายเลยโว้ย
“จีฮันซล!!”
“ครับ” ร่างสูงตื่นจากภวังค์หลังจากโดนเสียงเล็กๆ ตวาดแว๊ดเข้าให้
“ด่าฉันอยู่ในใจหรือเปล่า เรียกไม่ได้ยิน!!” ยูตะหรี่ตามองคนขับรถอย่างจับผิด เห็นจ้องหน้าเขาผ่านกระจกมองหลังแล้วกำพวงมาลัยเสียแน่นราวกับกำลังคับแค้นอะไรอยู่อย่างนั้นแหละ!
“เปล่าครับ กำลังหาที่จอดรถ” ว่าแล้วก็ขับรถเข้าไปในโรงจอดอัตโนมัติแคบๆ หยิบการ์ดออกมาแตะคิดเงินก่อนที่จะลงมาเปิดให้คุณหนูทูนหัว สายพานดึงรถคันหรูขึ้นไปเก็บชั้นบนอย่างเชื่องช้า
“ต้องเดินอีกไกลไหมเนี่ย?”
“ไม่หรอกครับ” เดินลงรถมานิดหน่อย คุณหนูทูนหัวก็ทำท่าเดินเหยาะแหยะขาลากบ่นเหนื่อยเสียเป็นปกติ วันหลังจะพานั่งรถเข็นคนพิการมาให้รู้แล้วรู้รอด
“พี่คนหล่อ!!/พี่ฮันซลมาแล้ว!!!” เดินลัดเลาะมาตามซอกตึกเล็กน้อยก็พบกับสนามเด็กเล่นเล็กๆ ที่มีเครื่องเล่นเก่าๆอยู่ไม่กี่อย่าง เด็กเล็กๆ อายุประมาณ 5-8 ขวบสามสี่คนวิ่งกรูกันเข้ามากอดเอวบอดีการ์ดรูปหล่ออย่างดีใจราวกับรู้จักคุ้นเคยกันมานาน
“เป็นยังไงกันบ้างเด็กๆ สบายดีใช่ไหม” ฮันซลยิ้มอุ่นอย่างใจดีก่อนจะย่อตัวลงลูบหัวเล็กๆอย่างอ่อนโยนทีละคน ภาพนั้นอยู่ในสายตาคุณหนูเอาแต่ใจที่กำลังจดจ้องแล้วประมวลผลบางอย่าง
...ทำไมกับเราไม่เห็นใจดีอย่างนี้เลยอ่ะ
“เชอะ..” คิดแล้วก็เผลอทำหน้าบึ้งปากคว่ำโดยไม่รู้ตัว
“วันนี้พี่ทำทาโกะยากิมาฝากด้วยครับ ทำเองกับมือเลยนะ ลองชิมดูว่าอร่อยหรือเปล่า” ฮันซลเดินนำกลุ่มเด็กน้อยไปนั่งบนโต๊ะม้าหินอ่อน เด็กน้อยวิ่งตาตื่นตามไปอย่างดีใจ ดวงตาใสแจ๋วเหล่านั้นจดจ้องกล่องกระดาษด้วยความตื่นเต้น
“ว้าว~ ตั้งใจทำมาให้พวกเราเลยหรอครับ ขอบคุณมากๆ ครับพี่คนหล่อของพวกเรา หล่อแล้วยังใจดีด้วย อิทะดะกิมัส~” เด็กน้อยยกมือขึ้นไหว้ก่อนเอ่ยบอกเป็นธรรมเน