Short Fictions HANTA ft.All couple (SM Rookies)
นิยาย-เรื่องยาว :ฟรีสไตล์/แฟนฟิคเอเชียTags : SF, NCT, YAOI, HANTA, Yusol, Jaeten, Johnyong, Markno, Hansol, Yuta, Jaehyun, taeyong, marklee, jenoผู้แต่ง : KrisYeol_MAMAMy.iD :http://my.dek-d.com/november-romance/writer/
0% Rating
0 Vote(s)
5,098 Views
85 Comments
289 Favorites
ตอนที่ 7 : Debut Celebrating SF HANTA - พี่ฮันซลสายโอ๋View : 361 , : 0% / 0 vote(s)
7 ก.ค. 59
ตอนก่อนหน้า
หน้าหลักนิยาย
บันทึก Favorite
ตอนถัดไป
ขนาดตัวอักษร
เพิ่มขนาด
ลดขนาด
พี่ฮันซลสายโอ๋
Paring : Hansol x Yuta
Category : PG
Author : @Johnnii_MAMA
Tag : #พี่ฮันซลสายโอ๋
************ Cr. รูปทั้งหมดของคุณ Fever+ เราได้ขออนุญาตเจ้าของภาพแต่งฟิคตามโมเม้นท์ในรูปแล้วค่ะ ฟิคเป็นเพียงจินตนาการของเราเท่านั้น ความจริงเป็นของเจ้าของรูป ความขี้ชิปและมโนเป็นของเลา หิหิ
นากาโมโตะยูตะน่ะเหรอ... เอาแต่ใจจะตาย
ก็เพราะมีคนคอยตามใจจนเคยชินน่ะสิ!
ช่วงเช้าๆ ของวันหยุดแสนสดใสที่เว้นว่างจากการฝึกซ้อม กลุ่มเด็กหนุ่มศิลปินฝึกหัดของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆของเกาหลีชักชวนกันออกไปเดินเที่ยวเล่นและหาขนมกินที่คอฟฟี่คาเฟ่ใกล้ๆ ตามประสา
“มากันหรือยังเนี่ย” จอห์นนี่ที่แต่งตัวเสร็จแล้วนั่งสะพายกระเป๋ารออยู่ห้องโถงรวมตามเวลานัดหมายที่ตกลงกันตั้งแต่เมื่อคืน
“ยูตะเลือกเสื้ออยู่น่ะจอห์นนี่ รอแป๊บนึงนะ” ร่างสูงของรุ่นพี่เดินออกมาบอกก่อนที่เจ้าตัวจะยกหมวกบีนนี่สีดำใบเก่งขึ้นสวมปิดเส้นผมสีน้ำตาลคาราเมลอ่อนๆ
“ทำไมต้องเลือกอ่ะพี่ ไปคาเฟ่ใกล้ๆ แค่เนี้ย ไม่ได้จะไปออกรายการอะไรสักหน่อย”
“เผื่อแฟนคลับตามถ่ายรูป สงสัยกลัวดูไม่หล่อมั้ง” รอยยิ้มเอ็นดูฉายชัดบนใบหน้าหล่อเหลาเพียงแค่พูดถึงเจ้าตัวเล็กนั่นจนจอห์นนี่ต้องขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้า
...ตามใจกันอยู่นั่นแหละ มีอาชีพตามใจไปเถอะ ไม่ต้องทำมาหากินอย่างอื่นกันแล้ว
“มาแล้ว! จอห์นนี่บ่นอะไรฉันได้ยินนะ! พี่ฮันซลลล ดูดิๆ จอห์นนี่ทำหน้าใส่ผมอ้ะ!” คนตัวเล็กเดินตัวปลิวออกมาจากห้องแล้วเอาข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋าของรุ่นพี่คนสนิทเพื่อที่ตนเองจะได้เดินเที่ยวสะดวกๆ เหลือบไปเห็นอีกคนแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ก็ฟ้องเสียเลย
“ทำอะไรอ่ะ เปล่าเล้ย” ทั้งสามคนเดินออกจากหอพักไปพร้อมๆ กันก่อนที่คนร่างสูงที่สุดจะเอื้อมมืออ้อมด้านหลังรุ่นพี่ไปดีดหูคนตัวเล็กอีกฝั่งอย่างหมั่นไส้
“พี่ฮันซลอ้ะ!!!! จอห์นนี่แกล้ง” เด็กญี่ปุ่นงอแงเหมือนเด็ก จับแขนของพี่ชายเขย่าเพื่อให้จัดการให้ตามใจเสียเดี๋ยวนั้น
“ก็ตัวเองไปทำเขาก่อนนี่ดื้อ มานี่มา..” พี่ชายที่รู้จักนิสัยของคนตัวเล็กดีเอ่ยด้วยรอยยิ้ม ถึงเจ้ายูตะตัวแสบจะบังคับให้จัดการอีกคนให้แต่เขาก็ไม่ทำเพราะแอบเห็นว่ายูตะเป็นคนเริ่มไปเตะขาจอห์นนี่ก่อน คนอายุมากกว่าดึงร่างน้อยๆขยับห่างออกมาแล้ววาดแขนโอบไหล่เล็กเดินไปเรื่อยๆ
“พี่ฮันซล แดดร้อนอ่ะ..” เสียงบ่นงุ้งงิ้งพลางหยีตากับแสงแดดในยามสายที่เริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ หลังจากเดินขึ้นมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน
“อ่ะ..เดี๋ยวก็ถึงแล้ว” ฮันซลหยิบหมวกบีนนี่สีดำอีกใบที่พกมาเผื่อคนตัวเล็กในกระเป๋าออกมาใส่ให้แล้ววางมือบนหัวกลมๆ นั้นสักพัก หันมองไปรอบๆเพื่อหาทางเดินที่พอจะมีร่มเงาของต้นไม้ใหญ่แล้วเดินนำไป
“พี่ฮันซล.. หิวแล้วอ่ะ”
“อีกบล็อคนึงก็ถึงแล้วครับ จะกินอะไรคิดไว้สิจะได้เร็วๆ” เพราะรู้ว่าอีกคนน่ะกินยากจะตาย หรือถ้าเป็นของที่ชอบก็จะกินอยู่อย่างเดิมซ้ำๆ แต่บางทีก็บ่นว่าเบื่อ อยากลองเปลี่ยนชิมอย่างอื่นดูบ้าง
“แล้วพี่กินอะไรอ่ะ?” คนตัวเล็กเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเอียงคอถามอย่างน่ารัก
“ช็อกโกแลตวาฟเฟิล”
“แล้วมันอร่อยไหมอ่ะ?”
“ไม่รู้สิ เห็นในเว็บเพจของร้านบอกว่าเป็นเมนูแนะนำ อ่ะ อ้าว...” เงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามอีกคนแต่ข้างกายก็ว่างเปล่าเสียแล้ว เจ้าตัวซนปีนขึ้นไปวิ่งเล่นบนแท่นยกสูงข้างๆทางเดินพลางหัวเราะชอบใจ
“บอกน้องลงมาเถอะพี่ ตกลงมาเป็นอะไรไปคนซวยน่ะพวกเรา ไม่ใช่ไอ้ดื้อนั่น” จอห์นนี่ดันหลังฮันซลที่เอาแต่ยิ้มมองแล้วหัวเราะตามเสียงหัวเราะและรอยยิ้มสดใสนั่น
“ยู...ลงมาเดินข้างล่างเดี๋ยวตก” น้ำเสียงที่ซอฟต์โคตรๆ ของฮันซลนี่บางเบายิ่งกว่าปุยนุ่นจนจอห์นนี่ต้องส่ายหน้าอย่างเอือมๆ นึกแล้วเชียวว่าต้องตามใจคนดื้อ แต่ถ้าเขาเป็นคนพูดเองเจ้าตัวดื้อก็จะยิ่งเล่นผาดโผนประชดหนักกว่าเก่า
“เดี๋ยวสิ อีกนิดเดียวก็จะถึงทางลงแล้วฮะ ฮี่ๆ” รอยยิ้มน่ารักเปื้อนเต็มใบหน้าน้อยนั้นมากขึ้น แต่หลังจากถูกเตือนแล้วเด็กดื้อก็ใช่ว่าจะทำหูทวนลม สองขาค่อยๆลดความเร็วลงอย่างระมัดระวัง
...เขาสองคนมีจุดกึ่งกลางในการเอาแต่ใจและการตามใจของอีกฝ่ายเสมอ
“ระวังนะ...” น้ำเสียงอบอุ่นพูดขึ้นกลั้วเสียงหัวเราะที่ได้ยินเสียงถอนหายใจของคนร่างสูงที่เดินตามมาด้านหลัง และเสียงหัวเราะอย่างผู้ชนะของยูตะ แถมยังแอบเห็นว่ายูตะหันกลับมายิ้มเยาะเย้ยใส่จอห์นนี่อีกด้วย ตัวแสบนี่นะ
“เพราะมีพี่ฮันซลอยู่ข้างๆ ผมไม่เป็นไรหรอก” เสียงหวานพูดอ้อมแอ้มพลางอมยิ้มกับตัวเองเมื่อรุ่นพี่ใจดีรีบเดินเข้ามาชิดในจังหวะที่จะสุดบันไดขั้นบนแล้วเตรียมก้าวขากระโดดลงชั้นข้างล่าง มืออุ่นๆ นั้นกำรอบแขนเล็กๆได้พอดิบพอดีด้วยสัมผัสที่อ่อนโยน แต่มั่นคง..ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือลงเป็นโอบไหล่เล็กเข้ามาในอ้อมกอดหลวมๆแล้วเดินต่อไปด้วยกัน
“จอห์นนี่เขาก็เป็นห่วงเหมือนกันน่า” ฮันซลยิ้มอุ่นเป็นครั้งที่ร้อยของวัน เขาสอนคนตัวเล็กเสมอว่าให้ฟังและใส่ใจกับคำตักเตือนของเพื่อนเทรนนี่ทุกคนไม่ว่าจะเป็นพี่หรือน้องก็ตามแต่ การมีคนมาคอยกำกับเป็นห่วงเป็นใยมันดีกว่าต่างคนต่างอยู่แน่นอนอยู่แล้ว
...ไม่ใช่ทุกคนที่จะตามใจยูตะ และไม่ใช่ทุกคนที่ยูตะจะไปทำตัวดื้อใส่ได้
....ถ้าไม่ใช่กับเขา
“รู้แล้วฮะ.. ลงมาแล้วนี่ไง พอใจยังพี่หมีดุ” เจ้าตัวซนยิ้มล้อเลียนเมื่อรู้ว่าอีกคนก็เป็นห่วงตัวเองเหมือนกัน ใบหน้าน้อยยื่นเข้าไปใกล้ๆ ด้วยท่าทางทะเล้น
“ตามใจกันจนติงต๊องสมองสามขวบไปหมดแล้ว” นิ้วยาวดันหน้าผากของอีกคนให้ออกห่างด้วยรอยยิ้มขำๆ
“ใช่ซี๊ ..ก็ฉันไม่เชื่อฟังเหมือนใครบางคนนี่” ริมฝีปากบางยื่นบู้บี้แกล้งทำท่างอนประชดประชันไปเรื่อยเปื่อย
“เงียบไปเลย จะให้เลี้ยงไหมขนมน่ะ”
“เลี้ยงสิๆ เลี้ยงๆ จยานี่ฮยองของน้องยูตะนี่รวยสุดๆไปเลย” ว่าแล้วก็วิ่งดุ๊กดิ๊กนำทางคนอื่