หน้าหลักนิยายบันทึก Favoriteตอนถัดไ

หน้าหลักนิยาย
บันทึก Favorite
ตอนถัดไป
ขนาดตัวอักษร
เพิ่มขนาด
ลดขนาด


Sweet Coffee



ร้านกาแฟเล็กๆริมถนนที่ไม่ได้เป็นจุดเด่นสายตาใครนัก แต่เพราะมันเป็นสถานที่ที่ใกล้กับหอพักหลายแห่ง มันเลยทำให้ร้านกาแฟแห่งนี้ดูคนแน่นขึ้นมาทันตา และเหตุผลที่ทำให้มีลูกค้าวนเวียนเข้ามาไม่ขาดสาย ก็เพราะคนชงที่ใส่ใจรายละเอียดจนเครื่องดื่มต่างๆจนมีรสชาติละมุนลิ้นน่าลิ้มลอง แต่…อีกอย่างที่สำคัญเลยและเป็นที่เลื่องลือนักก็คงจะเป็นพนักงานร้านของที่นี่ ที่หน้าตาดียันคนล้างแก้ว

 

นากาโมโตะ ยูตะเองก็คิดเช่นนั้น ใบหน้าที่ดูเหมือนเด็กน้อยกับท่าทีที่ดูแข็งขันเวลาทำเครื่องดื่ม มันสะกดใจเขาไม่ให้ไปไหนได้จริงๆ จนช่วงตอนเย็นหลังที่กลับมาจากมหาวิทยาลัยต้องแวะร้านกาแฟร้านนี้ทุกวัน เมนูก็ยังเป็นเมนูเดิมๆ

 
“อเมริกาโน่แก้วนึงครับ”
 
“รอซักครู่นะครับ”
 
รอยยิ้มกว้างของเด็กหนุ่มที่ชวนให้หัวใจของใครหวั่นไหวได้ ยูตะเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้น เขาแอบเห็นนะว่ามีผู้หญิงหลายคนเลยแหละที่มาขายขนมจีบให้ แม้เจ้าตัวจะดูเอียงอาย แต่ก็ยังเล่นด้วยอีก ซึ่งบางทียูตะก็คิดว่าอยากจะกล้าคุยแบบนั้นบ้าง

 

“ได้แล้วครับ” เจ้าเด็กตัวสูงวางอเมริกาโน่บนโต๊ะ ก่อนจะส่งยิ้มบางๆ แล้วเดินกลับที่ของตน ทั้งๆที่รู้ว่าเด็กหนุ่มก็ทำแบบนี้กับลูกค้าทุกคน เหมือนคุณหมอที่ต้องดูแลคนไข้ ทว่าเขาก็อยากจะคิดข้างตัวเองบ้าง ว่ารอยยิ้มนั่นที่ส่งให้เขาน่ะมันพิเศษกว่าคนอื่น

 

แต่มันก็เป็นแค่ความคิด

 

“เฮ้อ..” ถอนหายใจออกมา ก่อนจะยกเครื่องดื่มสุดโปรดมาดูดให้คลายความคิดบ้าๆไปบ้าง

 

 

 

 

และมันก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน จนวันนี้นากาโมโตะ ยูตะรวบรวมแรงใจพยายามจะหาเรื่องอื่นคุยให้ได้ ตั้งสติหลับตาอยู่หน้าร้าน แล้วค่อยผลักประตูที่มีเสียงกระดิ่งดังกรุ๊งกริ๊งไปทั่วร้าน คนตัวเล็กไปยืนหยุดเคาน์เตอร์อย่างเช่นทุกครั้ง โดยมีเด็กหนุ่มคอยรับออเดอร์

 

“เอ่อ..” จะคุยอะไรดีล่ะ อยากคุยอย่างอื่นที่ไม่ใช่แค่สั่งกาแฟ “มีเมนูอะไรแนะนำไหมครับ” อยากจะเขกหัวตัวเองเป็นร้อยรอบที่พูดออกไป เอาเถอะ…อย่างน้อยก็เป็นการยืดเวลาจากแต่ก่อนที่เข้ามาแล้วก็สั่งแต่อเมริกาโน่ละกัน

 

“เมนูที่ขายดีอยู่ตอนนี้ ก็อยู่บนกระดานเลยครับ แต่ว่า..ผมขอแนะนำเมนูให้พี่ได้ไหมครับ”

 

ฉ่า..

 

อยู่ๆยูตะก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ ไม่คิดว่าแค่ประโยคไม่กี่ครับ เด็กหนุ่มยิ้มง่ายจะตอบกลับยาวขนาดนี้

 

“ผมเห็นพี่กินแต่อเมริกาโน่ ลองเปลี่ยนเป็นอะไรที่หวานๆดูไหมครับ”

“…”

“ผมชอบคาราเมลปั่นนะ ผมว่าพี่น่าจะชอบนะครับ”

 

ไม่รู้ว่านี่เป็นกลวิธีการขายหรือเปล่า แต่รู้ตัวอีกทีก็พยักหน้าหงึกหงักกับเครื่องดื่มที่เด็กหนุ่มแนะนำไปแล้ว ทั้งๆที่นากาโมโตะ ยูตะเกลียดของหวานเป็นที่สุด

 

และต้องโทษใบหน้าหล่อกับรอยยิ้มที่ฆ่าคนได้จริงๆ ยูตะถึงต้องมานั่งทำใจกับเครื่องดื่มที่ดูแสนหวานจนน่าแสบคอ สุดท้ายก็ต้องยกขึ้นมาดูดอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ปากยังไม่ทันถึงหลอด แก้วคาราเมลปั่นก็หกกระจาย ตามด้วยเสียงร้องของตัวเขาเอง เพราะเด็กหนุ่มดันสะดุดจนทำเครื่องดื่มร้อนๆหกใส่มือเขานี่สิ

 

“ผะ ผมขอโทษครับ”

 

“ไม่เป็นไรๆ” เห็นใบหน้าหงอยๆแบบนั้นใครจะไปโกรธหลงล่ะ อีกอย่างมือก็ไม่ได้โดนลวกจนร้ายแรง มีแค่รอยแดงนิดหน่อยเอง

 

“อ๊ะ!!” ยูตะก็ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าเด็กนี้มันวิ่งเร็วขนาดไหน รู้อีกทีมือเล็กๆของเขาก็ถูกจับไปเสียแล้ว พร้อมๆกับสัมผัสความเย็นที่คนตัวสูงกำลังตั้งหน้าตั้งใจประคบน้ำแข็งให้ จนไม่รู้เลยว่าตอนนี้ยูตะหน้าแดงขนาดไหน

 

“พี่เจ็บมากไหมครับ” เงยหน้าขึ้นมาถามด้วยสายตาซื่อๆ ซึ่งยูตะก็ได้แต่ส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร และรู้สึกแปลกๆเหมือนไฟช็อตเมื่อมือของเด็กหนุ่มลูบหลังมือเขาเบาๆ
 
“เอ่อ..คือหายแล้วแหละมั้ง”
 
“ไม่เป็นไรแน่นะครับ”
 
“เห็นไหมว่ามันไม่แดงแล้ว”
 
“แต่กลับไปต้องทายาด้วยนะครับ”  เด็กตัวสูงส่งสายตาดุๆไปหนึ่งที จนยูตะต้องเบือนหน้าหนีไม่รู้จะเป็นห่วงกันทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย อย่าทำให้คิดไปไกลได้ไหม แต่ในใจลึกๆก็อดยิ้มไม่ได้ ที่วันนี้ได้พูดคุยกับเด็กที่ปลื้มตั้งนานสองนาน
 
 

 

 



 

วันนี้สภาพอากาศดูไม่ค่อยดีเลย ท้องฟ้าที่เคยสดใสก็กลับมืดมัวมีเม็ดฝนเม็ดใหญ่ตกลงมาไม่หยุด นากาโมโตะ ยูตะก็ยังคงนั่งที่ประจำที่เดิมมองออกนอกหน้าต่างรอเครื่องดื่มสุดโปรด สุดโปรดของเด็กหนุ่มจอมยิ้มต่างหาก

 

“ดูเหมือนฝนจะตกนะครับ”

 

ยูตะหันไปหาต้นเสียงที่ยืนยิ้มร่าพร้อมยื่นเครื่องดื่มให้ ก่อนจะพยักหน้ารับประมาณว่า ใช่แล้วล่ะ

 

“พี่ไม่ได้พกร่มมา รอให้ฝนหยุดตกก่อนค่อยกลับก็ได้นะครับ”
 
“อืม..”
 
 
ทว่ายิ่งยูตะนั่งนานเท่าไหร่ เม็ดฝนก็เทกระหน่ำเหมือนฟ้ารั่ว ลูกค้าแต่ละคนต่างก็พากันเริ่มออกจากร้าน เพราะบางคนก็มีร่ม บางคนก็มีรถจอดอยู่หน้าร้าน รวมถึงพนักงานบางคนที่หมดหน้าที่ของตัวเองในช่วงเวลานี้ รวมถึงเด็กหนุ่มคนนั้นด้วยที่เดินออกจากหลังร้านพร้อมกระเป๋าเป้และไม่มีผ้ากันเปื้อน ก่อนจะเดินผ่านยูตะไปจนออกนอกประตู
 
 
บอกให้เรารอฝนหยุดตกแล้วค่อยกลับ แต่ตัวเองกลับชิ่งหนีเนี่ยนะ
 
 
ยูตะเบะปากออกมาอย่างไม่รู้ตัว เอนหัวพิงกับหน้าต่างใส หยิบมือถือขึ้นมาจากกระเป๋าเปิดเข้าโปรแกรมนู้นนี่แล้วก็ปิดอย่างเบื่อหน่าย
 
ก็อกๆ
 
เสียงเคาะหน้าต่างมันทำให้คนที่พิงอยู่ต้องหันไปดู ก็พบกับเด็กที่เขากำลังนึกบ่นอยู่ในใจยืนยิ้มร่าแล้วชูร่มให้ดู
 
“กลับด้วยกันไหมครับ”
 
ข้อความบนกระดาษขาวแผ่นเล็กๆ ที่แปะหน้าต่าง มันทำให้ยูตะยิ้มออกทันที และไม่รอช้าที่จะรีบเดินออกจากร้านไปหาคนตัวสูงที่ยืนรออยู่
 
“เอ่อ..พี่พักอยู่แถวนี้ใช่ไหมครับ”
 
“ใช่”
 
“ผมก็เหมือนกันครับ เอ่อ..ผมชื่อวินวินนะ”
 
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันนากาโมโตะ ยูตะ”
 
ใบหน้ายูตะตอนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เหมือนกับใบหน้าของวินวิน เด็กหนุ่มตัวสูงกางร่มออกมาแล้วดึงให้คนตัวเล็กเข้ามาอยู่ด้วยกัน ค่อยๆเดินก้าวไปอย่างช้าๆ เหมือนว่าอยากเก็บช่วงเวลานี้ให้นานที่สุด
 
“ไม่มีวันไหนเลยนะครับที่ผมไม่เห็นพี่มานั่งในร้าน”
 
“ก็ร้านนี้ทำอเมริกาโน่อร่อยน่ะสิ”
 
“แค่นั้นจริงๆเหรอ”  วินวินก้มถามยูตะที่ตอนนี้เขาเห็นเพียงแค่กลุ่มผมนุ่นสีน้ำตาล ซึ่งเจ้าตัวก็เอาแต่พยักหน้าไม่ตอบอะไรต่อ เด็กหนุ่มจึงต้องเป็นฝ่ายพูดขึ้นเอง
 
“มันชินแล้วนะครับที่เห็นพี่ประจำ ถ้

結果 (日本語) 3:

主な物語。お気に入りを保存します。次のステップである。フォントサイズ。サイズが増加した。サイズは減少した。甘いコーヒー。小さな喫茶店の通りの目は顕著ではなかった。しかし、それは多くの場所では、寮の近くの場所であるので。それは、この喫茶店は混雑してすぐに見えるし。との理由は、顧客の周りの田園地方でした。人々のための気配りをする詳細と飲料と柔らかな舌の味覚を誘惑しかし・・・もっと重要なのは、ここで買い物をすることが有名な。คนล้างแก้วに良いと思います。。このモト雄太もそう思う。赤ちゃんの態度と積極的に時間の飲み物を見ることのような顔をした。それが、本当にから彼をしようとしている。夕方の後に大学から帰って喫茶店を訪問する毎日のメニューは、メニューは同じです。「アメリカのガラス」。。「ちょっと待ってください。」。若い男が尋ねた誰の心の揺れの広い微笑。彼は彼らの1人であるでしょう。彼は女性の餃子を販売する紅斑、控えめなプレイを見ずに言及しました。多分、彼はそのような話をする勇気があるだろうと思いました。。「さあ、「少年は背をテーブルの上に置いたアメリカはかすかに笑って、彼らの魂を歩いて戻る前に。少年はあらゆる顧客のために同じようにするということを知っています。患者の世話をする医者のようである。しかし、彼は自分で考えることを望みます。微笑を彼に送られるということです。。しかし、それはちょうど考えていました。。「ああ」と、ため息をついて狂った考えをゆるめるためにオーバーホールの大好きな飲み物を取る前に？。。。。そしてそれは毎日の今日のモト。雄太を集める強さのもう一つの話を始めようとした。店の前であなたの目の焦点。そして店の上のすべての音でドアを押してください。すべての停止時間カウンタのように立って、ほとんどの人々。注文を待っている男の子。。「まあ…」について話をするため何かちょうどカップ1杯のコーヒー以外の何かを話したいです。」メニューであること、ครับ」のアドバイス？百ラウンドと言った私の頭をノックしたいです。さて…少なくとも遅延からの前に。