0% Rating0 Vote(s)226 Views5 Commen

0% Rating
0 Vote(s)
226 Views
5 Comments
21 Fanclub
ตอนที่ 2 : jaeyu | across the universeView : 31 , : 0% / 0 vote(s)
25 เม.ย. 59
ตอนก่อนหน้า
หน้าหลักนิยาย
บันทึก Favorite
ตอนถัดไป
ขนาดตัวอักษร
เพิ่มขนาด
ลดขนาด


across the universe

{ jaehyun / yuta }





Yerin Baek - Across the universe

                 



 

ผมหลับตาลง พร้อมรอยยิ้ม



            ผมกำลังคิดถึงครั้งแรกที่เราจับมือกัน



            มันเป็นตอนที่เด็กชายวัยหกขวบพบเด็กน้อยวัยสี่ขวบกำลังร้องไห้งอแงอยู่ที่สนามเด็กเล่นแถวบ้าน หน้าตาของเขาดูคุ้นเคย คงเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ๆกันหลังไหนสักหลัง ดวงตาเรียวเล็ก ใบหน้าอ้วนกลม ผิวพรรณขาวละเอียด และเสื้อผ้าสะอาดตา ทำให้ผมไม่กล้าเอามือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเศษดินไปแตะต้องตัวเขาอย่างที่แม่ชอบทำเวลาผมเสียใจกับเรื่องอะไรสักเรื่องจนน้ำหยดสีใสไหลออกมาจากดวงตา



            ‘นี่ นายเป็นอะไรหรือเปล่า’



            ผมย่อเข่าลงคุยกับคู่สนทนาเดียวภายในสนามเด็กเล่น หวังให้คำถามช่วยเยียวยาความเสียใจ แต่กลับกลายเป็นว่าทำให้เด็กน้อยตรงหน้าร้องไห้เสียงดังยิ่งกว่าเดิม



            ผมเป็นเด็กหกขวบที่รู้แค่ว่าเวลาเสียใจ เราไม่ต้องการอะไรนอกจากคนคอยปลอบ ไม่ว่าจะด้วยคำพูด หรือการปลอบด้วยการกระทำ สำหรับผม ผมชอบอย่างหลังมากกว่าอย่างแรก ผมรู้สึกว่าตอนที่ผมโดนลูบหลังมันเหมือนกับเขากำลังร่ายเวทมนตร์บางอย่างที่ทำให้ผมหยุดร้องไห้ได้



ถ้าผมลูบหลังเขา เสื้อยืดสีขาวของเขาคงเป็นรอยจนซักไม่ออกแน่



ถ้าผมลูบหัวของเขา หมอนของเขาคงเป็นรอยจนซักไม่ออกแน่



แต่ถ้าผมจับมือของเขา ...



ผมมองฝ่ามือขาวที่แนบไปกับพื้นหญ้าอย่างแน่นิ่งราวกับรอให้ผมเอื้อมมือไปสัมผัส มือของผมแตะลงอย่างระมัดดระวัง ค่อยๆผ่อนน้ำหนักลงทีละนิด แล้วทิ้งน้ำหนักลงเต็มกำลังเมื่อรู้สึกว่าเขายินยอมให้ผมจับมือได้แล้ว



ผมสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนกว่าคนปกติบนหลังฝ่ามือของเขา เขาอาจจะอ่อนเพลียกับการร้องไห้จนทำให้เป็นไข้ แม่ของผมเคยบอกว่าคนที่อ่อนแอมักจะไม่สบาย ผมยอมให้เขาอ่อนแอได้แต่ไม่อยากให้เขาไม่สบาย ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องนอนจมปุกอยู่แต่บนเตียงอย่างน่าเบื่อหน่ายเหมือนที่ผมเคยเป็นแน่ๆ



‘เลิกร้องไห้ได้แล้ว’



‘ถ้าไม่หยุดร้องไห้จะไม่สบายเอานะ’



เสียงสะอึกสะอิ้นของเขาเบาลงนิดหน่อย ฝ่ามือขนาดใกล้เคียงกับฝ่ามือของผมขยุกขยิกคล้ายกับกำลังตอบสนองกับคำพูดของผม



‘ถ้าแจฮยอนไม่สบาย แจฮยอนจะโดนดุ’



มันเป็นทั้งประโยคบอกเล่า ประโยคแนะนำตัว และประโยคแรกที่เขายอมพูดกับผม



‘ใครเขาจะดุคนไม่สบายกัน  ยิ่งไม่สบายยิ่งต้องดูแลสิ’



‘...ไม่ใช่หรอก เวลาแจฮยอนไม่สบายจะโดนดุตลอดเลย’



‘อืม...’ ผมคิดหนักและคิดถึงคำพูดที่แม่เคยบอกเอาไว้ ทุกครั้งที่ผมโดนดุ แม่มักจะหยิบยกเหตุผลดีๆมาเสมอ ซึ่งผมไม่มีเหตุผลดีๆแบบนั้นในหัวหรอก



‘มันคือวิธีที่เขาอยากให้แจฮยอนหายไม่สบายไวๆต่างหาก’



‘ไม่มีใครอยากให้คนที่ตัวเองรักไม่สบายหรอกรู้มั้ย’



แจฮยอนมองผมตาแป๋วอย่างสงสัย  แต่มันก็ทำให้เขาเลิกสะอึกสะอื้นได้แล้ว ผมแอบดีใจกับตัวเองในใจ นึกถึงคืนนี้ที่กำลังเล่าเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่ฟังบนเตียงว่าผมได้เป็นฮีโร่ช่วยเหลือคนที่กำลังประสบอุบัติเหตุทางน้ำตาได้สำเร็จ



มือเล็กหยัดตัวลุกขึ้นจากพื้นหญ้า พร้อมกับดึงมือของอีกคนให้ลุกขึ้นตาม



‘กลับบ้านกัน เดี๋ยวไปส่ง’



ผมกำชับมือของอีกคนให้แน่นขึ้น หากแต่ขาทั้งสองข้างของเขากลับหยุดอยู่กับที่



 ‘แล้ว...’ แจฮยอนช้อนตาขึ้นมองผม คล้ายกับดูลังเลกับตัวเองนิดหน่อย



‘...อยากให้แจฮยอนไม่สบายหรือเปล่า’



ผมนิ่งไปสักพัก ทบทวนประโยคที่ไม่มีประธานของอีกคนก่อนจะยิ้มออกมา



 ‘ไม่มีใครอยากให้คนที่ตัวเองรักไม่สบายหรอกรู้มั้ย’



ผมปล่อยมือจากฝ่ามือของเขาแล้วบิดแก้มนุ่มนิ่มไปมา



‘พี่ยูตะน่ะ อยากเห็นแจฮยอนสบายดีทุกวัน ไม่ร้องไห้งอแง แล้วก็ยิ้มให้พี่อยู่ตลอดเวลาด้วย’



นั่นเป็นครั้งแรกที่เราจับมือกัน และเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นรอยยิ้มของเขา

 









ตั้งแต่นั้นมา ผมหวังอยู่เสมอว่าแจฮยอนจะมีรอยยิ้มในทุกๆวัน



แม้กระทั่งตอนที่พวกเราไม่ได้เจอหน้ากันทุกวัน



ช่วงมัธยมปลายเราต่างก็ต้องแยกย้ายโรงเรียนไป เขาย้ายไปอยู่แถบเมืองหลวง ส่วนผมยังอยู่ที่โรงเรียนเดิม ระยะทางระหว่างเราห่างไกลกันมาก แต่เราก็ไม่ได้เก็บเรื่องราว หรือความสัมพันธ์เอาไว้เพียงแค่ในกล่องความทรงจำ



เรายังติดต่อกันอยู่เป็นประจำ ติดต่อบ่อยเท่าที่จะทำได้ บ่อยสำหรับเราก็คืออาทิตย์ละครั้งที่เขาจะส่งจดหมายลายมือขยุกขยิกของเจ้าตัวมาให้ และผมจะส่งจดหมายที่แนบด้วยรูปถ่ายวิวธรรมชาติที่คงหายากในเมืองหลวงฝีมือตัวเองกลับไป เราไม่ค่อยนิยมการโทรศัพท์หากันสักเท่าไหร่เพราะเราเล่นเขียนไดอารี่ใส่จดหมายกันไปหมดจนไม่มีเรื่องเล่าอื่นแล้ว ส่วนใหญ่ถ้าจะโทรหากันก็คงเป็นเพราะอยากได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายมากกว่า



อย่างเช่นวันนี้



ผมไถลตัวลงบนเตียงอย่างที่ชอบทำ ก้มหน้าลงหมอนแล้วหันไปหยิบจดหมายใกล้หัวเตียงขึ้นมาอ่าน มันเป็นจดหมายลายมือของผมที่จะส่งไปให้แจฮยอนในสัปดาห์นี้ เป็นการเล่าเรื่องเกี่ยวกับชีวิตเรียนทั่วไป และเนื้อหาที่สำคัญที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องที่ต้นซากุระต้นใหญ่แถวรางรถไฟถูกตัดทิ้งไปแล้วเพราะไปขวางสายไฟที่เกี่ยวกันระโยงระยาง สภาพของมันไม่มีสิ่งใดที่บ่งบอกว่าเป็นต้นซากุระ เป็นแค่ต้นไม้แหว่งๆไร้ก้านไร้ใบ หวังว่ามันจะเติบโตขึ้นทันวันที่นายกลับมาที่นี่นะ



ผมจิ้มโทรศัพท์สองสามทีเพื่อกดโทรออกหาเจ้าของจดหมายฉบับในมือ นานเหมือนกันกว่าอีกคนจะรับโทรศัพท์ ผมนึกภาพเขาอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่กำลังนั่งหาคำตอบของแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์อยู่ แล้วก็ต้องกระวนกระวายวิ่งไปหยิบมือถือที่ชาร์จแบตอยู่อีกฟากของห้องอย่างหัวเสีย



'ยุ่งอยู่เปล่า'



'ยุ่งครับ แต่อยากคุยกับพี่มากกว่า'



'กดผิดอะ แค่นี้นะ'



'โห.. ใจร้ายอะ นี่ผมคิดถึงเสียงพี่จะแย่เลยนะ...' แจฮยอนทำเสียงหงอลง นึกถึงใบหน้าของเขาตอนนี้ผมก็ยิ้มออกมาโดยไม่มีสาเหตุ



'เออ รู้แล้วหน่า ถึงได้โทรมาไง'



'พี่กำลังจะบอกว่าคิดถึงผมมากกว่าอะดิ'



'อือ...’



'อยู่ๆก็คิดถึงตอนเด็กๆ จำได้เปล่าว่าเรียกแทนตัวเองว่าแจฮยอน น่ารักกว่าตอนนี้เยอะเลยเหอะ’



ปลายสายหัวเราะตอบกลับมา แล้วผมก็เป็นคนพูดประโยคถัดมาในทันที



'ไหนเรียกแทนตัวเองว่าแจฮยอนให้ฟังหน่อย'



'..' เขาเงียบ คงกำลังทำหน้าบูดเบี้ยวอยู่

結果 (日本語) 1:

0% 評価0 vote(s)226 ビュー5 つのコメント21 ファンクラブエピソード 2: jaeyu 全体 universeView |: 31、: 0%/0 投票 (s)59 年 4 月 25日前の手順小説メインのページお気に入りを保存します。次のステップ。フォント サイズです。サイズを大きくサイズを縮小します。アクロスザユニバース{jaehyun/太}Yerin ペク - アクロスザユニバース                   笑顔、目でうつむいてた。私たちは一緒に手をつないでるの初めてと思います。それは古い時代のエピソードの男の子 10 代少年発見 4 は泣いているを 6 年間行家にある子供の遊び場。彼の見覚えのある顔。近くの隣人後戻って目タトゥー テーパーですか。ぽっちゃりの白い肌の顔の詳細やきれいな服。私は彼を叩くように母は悲しんで何私タトゥー話目から流体をオフに滴下するまで土を削除ツールに手を出す勇気はありません。' ここで。氏は何ですか? '私は膝の話議論遊び場質問内の 1 つのペアに縮小、悲しむこと、美学 yiao が、小さな子供の前で大声で叫びを助けることを望みます。当時 6 歳の子供、その恥ずかしいね。我々 は何かを加えて最終的に説得をしたくないです。言葉や行動は、私にとって励みとしてかどうか。最初の例では以上、後者が好きです。彼は背中をさすると私は、いくつかの魔法が泣いて止めるキャストのような私は、それにさらされたことを感じます。彼の後ろにこすった場合白い t シャツ、洗濯までスクラッチ定数。彼の頭がこすった場合洗濯物まで彼の枕をスクラッチする定数です。しかし、もし彼の手をひいた。...確かにまだタッチに達するのように私を待っている草に接続されている白い手を見た。ベール ハンドル タップのような私の手全重量ダウンと、手を振ることに同意彼が感じたら、体重を徐々 にリラックスし。私は彼の手の背面に普通の人より熱い温度を感じる。彼は疲労、発熱と叫んでいることでしょう。私は弱いものの母は、常に快適なない言われています。私は同意する、彼は弱かったが、彼は彼に不快感を与えるために望んでいません。そうでなければ、彼は、ベッドで寝るだろうが、モルタルを沈めた劇的なうんざりするようにとにかくするために使用します。' 泣いて終了 '。「泣いては停止しません、それ削除されますちょっと病気。 '軽い彼の声 uek のサアド サアド手のひらサイズの手の手のひらに最も近い応答私の言葉に私は身をよじるに似ています。チャン ・ グンソク在 '不快' 凶暴なヒット ヒョンです。文章全体が、教えてください。最初の文と推奨文、彼は私に話を合意しました。「彼は一緒に快適に感じていない悪質な男。多くのよりよい世話をする必要はありません 'はい、彼は言った、' ない.在鉉時間病気は全体で激しくなるだろう、''よく'、ハードだと思うし、母がそれらを削除する一度言った言葉について考えます。母はしばしば私を叱るたびには、正当な理由のため発生します。私は良い理由がない、彼は頭に言った。'それはチャン ・ グンソク病気 - 非常に迅速に個別を消滅することがどのような' です。' 誰もが病気を証明したレース中に自分の愛する人を望んでいる '。在鉉 pae 目不審なサンプルを見たが、彼は終了し、sauen のしゃっくり。心で自分自身と aepdichai、私は、人々 が成功するために事故涙を助ける英雄として持っていたベッドの上の母とこの話今夜、つまり、お父さん、聞いて考えます。小さな手、経済、一緒に別の男の手を引いて、立ち上がるよう、草から上昇。'今' を送信するお互いの故郷します。私は改めてまでしっかりと他の人の手。場合は、脚の両側が、彼はすべてのストップで返されます。在鉉、木のスプーン 'し' 目私は少しためらいながら、ビュー自体に似ています。在鉉募集 '... 病気ですか? '私、まだ行く。レビュー文のうち、笑みを浮かべて来る前に他の大統領がないです。' 誰もが病気を証明したレース中に自分の愛する人を望んでいる '。彼の手のひらと、柔らかい頬の周りねじれに髪を残します。' U 兄弟が毎日在鉉ラタ良いニュースを見たいです。笑ったし、うるさい、されない、兄と一緒にすべての時間を叫んだ '。それは我々 が握手初めて、私は彼の笑顔を見たの初めてです。 それ以来。チャン ・ グンソクは常に毎日笑顔を持っていると思います。今では私たちはもはや毎日顔も。ช่วงมัธยมปลายเราต่างก็ต้องแยกย้ายโรงเรียนไป เขาย้ายไปอยู่แถบเมืองหลวง ส่วนผมยังอยู่ที่โรงเรียนเดิม ระยะทางระหว่างเราห่างไกลกันมาก แต่เราก็ไม่ได้เก็บเรื่องราว หรือความสัมพันธ์เอาไว้เพียงแค่ในกล่องความทรงจำเรายังติดต่อกันอยู่เป็นประจำ ติดต่อบ่อยเท่าที่จะทำได้ บ่อยสำหรับเราก็คืออาทิตย์ละครั้งที่เขาจะส่งจดหมายลายมือขยุกขยิกของเจ้าตัวมาให้ และผมจะส่งจดหมายที่แนบด้วยรูปถ่ายวิวธรรมชาติที่คงหายากในเมืองหลวงฝีมือตัวเองกลับไป เราไม่ค่อยนิยมการโทรศัพท์หากันสักเท่าไหร่เพราะเราเล่นเขียนไดอารี่ใส่จดหมายกันไปหมดจนไม่มีเรื่องเล่าอื่นแล้ว ส่วนใหญ่ถ้าจะโทรหากันก็คงเป็นเพราะอยากได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายมากกว่าอย่างเช่นวันนี้ผมไถลตัวลงบนเตียงอย่างที่ชอบทำ ก้มหน้าลงหมอนแล้วหันไปหยิบจดหมายใกล้หัวเตียงขึ้นมาอ่าน มันเป็นจดหมายลายมือของผมที่จะส่งไปให้แจฮยอนในสัปดาห์นี้ เป็นการเล่าเรื่องเกี่ยวกับชีวิตเรียนทั่วไป และเนื้อหาที่สำคัญที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องที่ต้นซากุระต้นใหญ่แถวรางรถไฟถูกตัดทิ้งไปแล้วเพราะไปขวางสายไฟที่เกี่ยวกันระโยงระยาง สภาพของมันไม่มีสิ่งใดที่บ่งบอกว่าเป็นต้นซากุระ เป็นแค่ต้นไม้แหว่งๆไร้ก้านไร้ใบ หวังว่ามันจะเติบโตขึ้นทันวันที่นายกลับมาที่นี่นะ


ผมจิ้มโทรศัพท์สองสามทีเพื่อกดโทรออกหาเจ้าของจดหมายฉบับในมือ นานเหมือนกันกว่าอีกคนจะรับโทรศัพท์ ผมนึกภาพเขาอยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายที่กำลังนั่งหาคำตอบของแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์อยู่ แล้วก็ต้องกระวนกระวายวิ่งไปหยิบมือถือที่ชาร์จแบตอยู่อีกฟากของห้องอย่างหัวเสีย



'ยุ่งอยู่เปล่า'



'ยุ่งครับ แต่อยากคุยกับพี่มากกว่า'



'กดผิดอะ แค่นี้นะ'



'โห.. ใจร้ายอะ นี่ผมคิดถึงเสียงพี่จะแย่เลยนะ...' แจฮยอนทำเสียงหงอลง นึกถึงใบหน้าของเขาตอนนี้ผมก็ยิ้มออกมาโดยไม่มีสาเหตุ



'เออ รู้แล้วหน่า ถึงได้โทรมาไง'



'พี่กำลังจะบอกว่าคิดถึงผมมากกว่าอะดิ'



'อือ...’



'อยู่ๆก็คิดถึงตอนเด็กๆ จำได้เปล่าว่าเรียกแทนตัวเองว่าแจฮยอน น่ารักกว่าตอนนี้เยอะเลยเหอะ’



ปลายสายหัวเราะตอบกลับมา แล้วผมก็เป็นคนพูดประโยคถัดมาในทันที



'ไหนเรียกแทนตัวเองว่าแจฮยอนให้ฟังหน่อย'



'..' เขาเงียบ คงกำลังทำหน้าบูดเบี้ยวอยู่

結果 (日本語) 3:

0評価。0票（s）。226の見解。5つのコメント。21のサイトです。2：universeview全体チェユ|：31：0×0票（s）。59は4月25日。前のエピソード。主な物語。お気に入りを保存します。次のステップである。フォントサイズ。サイズが増加した。サイズは減少した。宇宙を横切った。非在鉉裕太。宇宙を越えてyerin白。ポータルとして「ああ。ああ。。私は私の目と微笑を閉じます。ああああああああ、私は手で最初に我々の手には時間です。ああああああああああああああ。子供が4年の私の家の近くの遊び場で泣いている歳才の男の子がそれを見つけました。彼は見覚えがあった。おそらく、私の家の1つ目の後ろバックテーパ面の細かい白い肉づきの皮膚と服をきれいにの近くにあります。私は手を取る勇気がなかったほこりで汚れました彼のタッチが好きとしては何かについては、水滴を目から流出するクリアまで。ああああああああああああああ」は大丈夫ですか？」ああああああああ、私は遊び場で1つの対話者になっている。希望の質問の悲しみを癒す。もっと大声で叫びの前の子供であることが分かった。ああああああああ、私は6人の子供たちだけの時間を知っている。」我々は、人々の快適さ以外は何もしたくない、言葉によるかどうか、または快適さの作用によって私のために、私は後者の最初のを好みます。私は、私が後ろに彼は私が泣くのを止めました魔法の何かのようにそれをこするのを感じます。私は彼の背中をこすりました。彼の白いシャツに溶接はとれない。私は彼の頭をこすりました。彼の枕が悪いから来ません。しかし、私は彼の手を握ったら・・・。私は草のように付けることをまだ私はタッチに届くまで待つように白いヤシを見てください。私の手に触れて慎重に気をつけてください！1つ1つのオフによって体重を保ってください。そして、ウェイトダウン、全権を彼は私の手に同意したと感じる時。私が感じる熱い温度を通常よりも彼の手の後ろの背中の上で。彼はとても寒く泣き疲れているかもしれません。私の母がよく病気に弱いと言いました。私は彼に弱いが、彼を病気にする必要はありません。さもなければ、彼はベッドに座って周りのつまらなさは、私がこれまでにしました。「泣くのを止めます。」「泣かないで病気になるでしょう。