มีหลายคนพูดให้ได้ยิน มีหลายบุคคลพูดฝากคนอื่น มีดังนี้
ได้ยินมาเยอะว่า บุญและของเก่าเยอะ
ได้ยินมาว่า เขาเกิดมาเพื่อสิ่งนี้
ได้ยินมาว่า มันเป็นพรสวรรค์
ได้ยินมาว่า ที่ทำได้เพราะมีเทวดาช่วย
ได้ยินมาว่า มีครูบาอาจารย์ดี
ได้ยินมาว่า อยากทำได้แบบผม
ได้ยินมาว่า หากได้แบบผมรวยไปแล้ว
ได้ยินมาว่า ฟลุค
ได้ยินมาว่า มันหลอกไม่จริงหรอก
ได้ยินมาว่า มันเก่ง
แต่ผมว่าคุณไม่รู้จริงหรอก ของจริงมันต้องทำ อย่าเชื่อใคร
แม้แต่ตัวผมพูดไป มันไม่จริงสักอย่าง จนกว่าจะลงมือทำ
ถ่ายรูปตัวเองปฏิบัติธรรม ผมก็ไม่เคยถ่ายหรอก
นั่งภาวนาแล้วถ่ายรูปไปด้วย โคตรเก่ง แยกจิตพิจารณาก็แย่ล่ะ
นี่แยกกายได้ด้วย แยกกายถ่ายรูป
โถ นั่งภาวนาแล้วถ่ายรูปตัวเอง พุทโธ....
ผมบอกได้เลยว่า สิ่งที่ผมได้มาทุกอย่าง ผมฝึกหนักมาก
คุณฝึกพอหรือยัง คุณมีแต่ความเชื่อและศรัทธา แต่คนไม่ลงมือทำอะไรสักอย่าง อยากเข้าญาณ อยากนั่งสมาธิ อยากดี
อยากเก่ง อยากไปซะทุกอย่าง แต่ไม่ทำอะไรสักอย่าง
มันไม่ได้หรอก ได้แต่อยาก และโม้ไปวันๆว่า " กูก็ทำได้ "
หากคนไทย เอานิสัยของฝรั่งมาใช้บ้าง
คนไทยส่วนใหญ่เห่อแค่แป็บเดียว ทำไม่ได้กูก็ไม่ทำล่ะ
การจะรู้สิ่งไหนต้องรู้ให้ถึงที่สุด พยายามให้ที่สุด
และมันไม่มีใครเก่งที่สุด ผมก็ไม่เก่งที่สุด แต่ผมพยายาม..
แต่ในเมื่อคุณอยาก แล้วคุณทำหรือเปล่า หรือมีแค่อยาก....
เริ่มทำ เริ่มฝึก แล้วคุณจะรู้ว่า รู้ด้วยตัวเองคืออะไร
อยากได้ แต่ไม่อยากทำ มันจะได้สักวันไหม มนุษย์..
#ไม่ได้พิมพ์ด้วยอารมณ์โมหะ ไม่ต้องมาบอกให้ผมใจเย็นๆ